Wednesday, November 24, 2010

Sedarlah.

Segala apa yang bakal aku katakan ni adalah ditujukan buat diri aku juga.


Memang. Memang aku tak sangka. Aku tak tau nak cakap apa lagi. Aku dah penat dah. Kau hari-hari buat dosa. Takkan kau tak tau semua benda yang kau buat tu cuma menambahkan dosa-dosa kau je? Kau sepatutnya lebih tahu dari aku tapi..

Aku sedih sebenarnya tengok kau macam ni. Tak nampak cahaya dah dekat muka kau. Sinar dari mata kau pun dah hilang sepertimana hilangnya perasaan hormat kau terhadap orang-orang yang patut kau hormati. Mana pergi iman, mana pergi taqwa kalau setiap hari kau buat dosa. Jangan mencabar hukum Allah. Jangan kufur nikmat Allah.

Bersyukurlah dengan apa yang kau ada. Jangan takbur. Jangan riak. Siapalah kau. Bila-bila masa Allah boleh tarik balik semua nikmat yang Dia bagi. Mungkin sekarang kau rasa kau ada semua. Kau berpendidikan tinggi. Kau ada duit. Kau ada rupa. Kau ada pangkat. Kau ada kesihatan. Kau rasa kau ada semua. Hari-hari cari duit. Cari makan pakai. Cari kekayaan. Cari dan cari lagi. Nak lagi dan lagi. Tapi mungkin satu kau lupa nak cari. Kau lupa cari keredhaan Allah. Kau lupa cari hidayah Allah. Kau lupa. Kau lupa. Kau lupa segala yang kau ada sekarang adalah dari Allah.

Kenapa kau tak sedar lagi yang semua ni hanya menambahkan beban buat kau dan orang lain. Kau tak sedar ke? Sekarang hati kau tak tenang. Kenapa? Sebab kau tak dapat redha. Kau ingat duit dan harta je dapat bagi kau kebahagiaan ke? habis tu kenapa hati kau tak tenang sekarang? Bukankah kau ada semua yang kau nak? Apa lagi?

Oh, kau nak kebebasan. Bebas. Bebas buat apa saja yang kau suka. Sekarang kau rasa kau takde kebebasan. Kau rasa dikongkong. Kau rasa kau tak boleh buat apa yang kau nak. Kau tak rasa ke apa yang mengongkong kau tu adalah untuk kebaikan kau jugak. Tapi kau tak nak. Kau tak suka dikongkong. Kau nak bebas keluar sana sini. Kau nak bebas pakai itu ini. Kau nak bebas bercinta dengan siapa-siapa kau suka. Kau nak bebas balik pukul dua tiga pagi. Kau nak bebas dari tanggungjawab. Kau nak bebas dari apa saja yang menghalang kau. Kau nak bebas. Bebas. Bebas.

Apa nak jadi? Kau salahkan semua orang dalam semua situasi. Kenapa kau nampak salah orang lain je? Kenapa kau tak nampak salah diri kau sendiri? Muhasabah balik diri. Fikir balik apa yang kau buat hari-hari. Kalau kau yang bersalah bertaubatlah. Janganlah buat lagi. Tundukkan sikit ego kau tu. Aku tau ego kau memang tinggi menggunung. Cubalah buang. Cubalah runtuhkan gunung ego kau tu. Mintak maaf. Mintak maaf kalau kau yang bersalah. Kalau kau bersalah dengan Tuhan, kau taubat nasuha. Tapi kalau salah kau dengan manusia, manusia tu jelah yang boleh maafkan kau. Mintaklah maaf balik dengan manusia. Aku tahu kau salah. Kau pun tahu kau salah. Jadi, berubahlah. Janganlah buat salah lagi.

Kenapa kau masih tak sedar lagi ni? Berbuih orang nasihatkan kau. Bila orang nasihat kau kata membebel. Bila orang bagi nasihat lagi kau jawab, "Apa kau peduli? Aku tanggung dosa aku sendiri!." Janganlah macam ni. Aku sayang pada kau. Aku tak nak tengok kau macam ni. Aku tak nak tengok kau terang-terang pilih jalan neraka. Tapi kau masih tak sedar lagi. Kau rasa apa yang kau buat tu betul. Kau rasa kau tak buat dosa. Kau rasa kau hebat. Kau putarbelitkan keadaan supaya kau rasa apa yang kau buat tu betul. Kau nafikan orang lain. Kau ambil yang syubhah jadi panduan kau. Yang ahkam kau ketepikan. Kau tak pandang pun. Kau putar belit lagi. Pandainya kau bercakap macam kau tahu semua. Macam kau yang betul. Pandainya kau. Memang pandai. Senangnya syaitan buat apa yang kau lakukan ni nampak macam betul.

Kau khianati segala yang diamanahkan untuk kau. Kau khianati kepercayaan keluarga kau. Kau khianati segalanya. Aku kecewa dengan kau. Aku percaya kau. Aku hormat kau. Aku tak pernah bersangka buruk pun terhadap kau. Tapi kenapa kau buat begini? Kenapa kau sanggup musnahkan harapan orang lain, kepercayaan orang lain demi hidup macam ni? Kau puas? Bila semua orang kau buang dari hidup kau. Kau buat semua ni untuk memulakan hidup kau yang baru kan? Hidup apa? Kehidupan apa yang kau nak bina kalau keluarga pun kau buang. Sedarlah. Baliklah pada keluarga kau. Semua sanggup terima kau. Kau je yang sisihkan mereka dari hidup kau.

Janganlah kau ingat kau hidup dekat dunia ni selama-lamanya. Cuma akhirat je yang kekal abadi. Dunia ni sementara je. Bila-bila kau boleh mati. Esok pun kau boleh mati. Kalau ditakdirkan kau mati sekarang, kau rasa kau dah sedia? Apa yang kau bawak untuk mati? Cukup ke pahala kau untuk masuk syurga? Berapa lama dah kau kumpul dosa untuk masuk neraka? Ni yang aku paling takut. Aku takut. Macam mana kalau kau mati? Aku tak nak kau mati dalam kekufuran. Ingatlah mati. Ingat mati.

Hati aku hancur tengok kau. Tolonglah bertaubat. Tolonglah. Aku sanggup merayu melutut cium kaki kau kalaulah kau boleh bertaubat. Aku tak minta banyak dari kau. Aku cuma nak tengok kau hidup dalam keredhaan Allah. Tu je. Tak banyak pun. Cukuplah. Cukuplah kau buat dosa. Berhenti. Berhenti. Jangan sampai terlewat. Kalau dah terlewat, menangis airmata darah pun dah tak guna. Nak ulang balik masa pun tak boleh. Bertaubatlah. Ingatlah siapa kau di sisi-Nya. Bila-bila masa pun kau boleh mati. Kalau kau mati sekarang kau mati dalam keadaan kufur. Aku tak nak kau masuk neraka. Tu je. Selagi kau ada masa ni baliklah ke jalan yang benar. Aku merayu lagi sekali pada kau. Aku tahu kau tak sanggup korbankan perasaan kau. Tapi kau kena ingat, dunia ni penjara orang-orang mukmin. Memang kau harus berkorban apa saja demi kebahagiaan di akhirat nanti. Hidup di dunia ni sekejap, hidup di akhirat tu selama-lamanya. Jangan diikutkan nafsu kau saja. Aku akan sentiasa mendoakan kau. Moga-moga Allah beri hidayah pada kau. Buka pintu hati kau. Bertaubatlah. Masih ada masa lagi.





Baliklah ke jalan Allah.



p/s: ini adalah peringatan buat aku dan orang lain.


No comments: